We wensen elkaar veel geluk en dat is maar goed ook. Als je weet dat er in het verkeer alleen al rond de 40000 slachtoffers vallen in België (zie Statbel) per jaar (waarvan ca 500 dodelijke slachtoffers) dan kunnen we zeker geluk gebruiken in alles wat we ondernemen in ons leven.
Ongeluk maakt deel uit van het leven. Ik vind nu wel dat het leven niet eerlijk verdeeld is. Sommige mensen hebben meer ongeluk, maar dat is een andere kwestie. Het punt is nu dat iedereen van ons dient te accepteren dat ongeluk bij het leven hoort. Accepteren is geen doemdenken, of zich erbij neerleggen, maar wel een bewuste actie om je falen, je tegenslagen, je ongeluk als het ware te koesteren. Het is het onder ogen zien dat problemen deel uitmaken van je bestaan. Falen maakt deel uit van het bestaan van iedereen.
Dit is niet zo vanzelfsprekend want wie wil er nu geen leven met alleen maar geluk. Wel, ik pas ervoor. Het ongeluk houdt me scherp. Het ongeluk zorgt er ook voor dat ik wil leren. Het falen maakt me eigenlijk sterker. Als je het zo bekijkt dan is de actie, het feit dat je iets doet, veel belangrijker dan wat de precieze uitkomst is.
Daarmee wil ik de pijn van het ongeluk niet negeren of omzeilen. Neen, ik neem het probleem dichterbij, zodat ik er goed naar kan kijken. Al de emoties die bij het ongeluk of het falen horen, omarm ik eveneens.