Het voortdurend in gesprek blijven is vaak de kern van de uitdaging. Wanneer ik samenwerk met
koppels, zie ik regelmatig twee mensen die genegenheid voor elkaar koesteren, maar vastzitten in
destructieve patronen die hun situatie niet helpen. Het verlangen naar harmonieus samenzijn wordt
bemoeilijkt, terwijl de angst voor een scheiding werkelijkheid lijkt te worden. Dit paradoxale
schouwspel roept de vraag op: hoe kan zoiets gebeuren?
In mijn aanpak ga ik er initieel van uit dat beide partners graag bij elkaar willen blijven, aangezien ze
anders niet bij mij zouden aankloppen. Echter, soms blijkt achteraf dat dit niet het geval is. Het
koppel consulteert dan een laatste therapeut als een formaliteit, terwijl de beslissing om uit elkaar te
gaan al in het hoofd van één of beide partners is genomen. Op dat punt is er vaak weinig meer te
doen.
Wanneer een koppel bewust besluit om samen een relatietherapeut te raadplegen, is het doel
meestal om datgene wat hen verbindt te herstellen. Helaas is de vertrouwensband vaak al
beschadigd. Hoewel het niet gegarandeerd is dat dit volledig kan worden hersteld, bestaat er wel een
gedeelde bereidheid om samen op ontdekkingsreis te gaan.
De nadruk ligt hierbij niet alleen op verbale communicatie, hoewel soms nieuwe
communicatierichtlijnen nuttig kunnen zijn. Voor mij draait het vooral om het afstemmen van
emotionele aspecten. Hoe kunnen partners te allen tijde emotioneel met elkaar in verbinding
blijven? De dreiging van een breuk of de gedachte dat de ander de affectie verliest, is bijna
onverdraaglijk. In reactie hierop kunnen we soms irrationele handelingen verrichten die de ander
juist van ons vervreemden, terwijl we diep van binnen verlangen naar nabijheid. Het is dan ook
begrijpelijk dat partners zichzelf soms onbewust uit elkaar drijven. Door voortdurend in gesprek te
blijven, kunnen we echter voorkomen dat we elkaar loslaten en sturen we elkaar de geruststellende
boodschap: ‘Samen komen we hier doorheen’.
Blijven praten is vaak de opdracht
